Hoe gebeurt de biocontrole buiten Europa?
De bioproducten die je in de winkel vindt, worden natuurlijk niet allemaal in België geproduceerd. Toch verzekert de biosector ruime controle op de hele keten, ongeacht of de betrokken bedrijven in België, Europa of elders in de wereld werkzaam zijn. Zodat je steeds zeker kan zijn dat het product dat je aankoopt het biolabel verdient.
De manier waarop de controle wordt uitgevoerd op bioproducten die binnen Europa worden geproduceerd, lees je in Hoe werkt biocontrole in Europa?. Hieronder ontdek je hoe de sector je garandeert dat ook producten afkomstig uit niet-Europese landen geproduceerd zijn volgens de normen die in Europa gelden voor bio.
Twee systemen
Er bestaan twee systemen. Ten eerste zijn er de zogenaamde ‘equivalente landen’: dat zijn landen met een eigen lastenboek voor bio, waarvan Europa oordeelt dat het gelijkwaardige normen voor bio - én voor de controle daarop - vooropstelt als Europa zelf. In die landen wordt dus een gelijkwaardig controlesysteem uitgerold als hier, waar de bevoegde autoriteit over waakt.
Daarnaast zijn er niet-equivalente landen, de zogenaamde ‘derde landen’. In die landen bestaat geen wettelijk uitgebouwd systeem voor bio en moeten controleorganisaties zelf een lastenboek opmaken dat nauw aansluit bij de Europese wetgeving. De controleorganisaties krijgen vervolgens een erkenning van Europa om in dat land volgens het opgestelde lastenboek te controleren en te certifiëren. Europa houdt toezicht op deze - meestal Europese - controleorganisaties.
Problemen?
De Europese Unie beschikt bovendien over een communicatiesysteem om meldingen en incidenten centraal te beheren. Controleorganisaties kunnen problemen melden aan de eigen overheid en die kan de betrokken controleorganisatie in het derde land vragen om dat te onderzoeken.
Als er veel problemen zijn met een bepaald land, bijvoorbeeld op het vlak van pesticidenresidu’s, kunnen verscherpte controles worden uitgevoerd. Zo kunnen verdachte producten in quarantaine worden geplaatst en bemonsterd voor ze naar Europa komen. Vervolgens worden ze geïmporteerd, opnieuw in quarantaine geplaatst en opnieuw getest. Enkel wanneer het product beantwoord aan de heersende normen, worden ze vrijgegeven voor de markt.
Dit verscherpt toezicht toont dat controle werkt, en dat ook de controle op de controle werkt. De landen van herkomst voelen zich met deze maatregel wel wat geviseerd, want het probleem wordt niet altijd in het land van herkomst veroorzaakt. Een tussentijdse opslag waar wij geen zicht op hebben, kan ook voor contaminatie zorgen. De internationale markt maakt dat ketens langer en complexer worden. Meer staalnames zijn dus een goede strategie om de kwaliteit te garanderen.
Bedrijven die bio-ingrediënten importeren uit derde landen hebben er alle belang bij dat de ingrediënten geproduceerd zijn volgens Europese normen. Vaak bouwen ze daarom een vertrouwensrelatie op met hun rechtstreekse leverancier. Of starten ze met eigen analyses op de aangekochte ingrediënten: zo vermijden ze het risico dat hun eigen eindproduct door hun controle-organisatie wordt afgekeurd.
Een bedrijf dat een probleem constateert, is verplicht dat te melden aan zijn controle-organisatie. Die gaat op onderzoek en blokkeert in tussentijd het product. Producten die niet beantwoorden aan de normen, komen niet op de markt als bio.
Meer vragen over 'Wat is bio?'
- Naar welk soort voedselproductie streeft de biosector?
- Aan welke normen moet de biologische productie voldoen?
- Hoe herken ik bio?
- Wat betekenen de labels op bioproducten?
- Wat bedoelen we met gangbare landbouw?
- Hoe werkt biocontrole in Europa?
- Wat is het verschil tussen bio en Biogarantie?
- Wat is het verschil tussen biologische en biodynamische landbouw?
- Waar vind ik bioproducten?
- Is fair trade ook altijd bio?
- Kan een boer van de ene op de andere dag biologisch zijn?
- Waarom is bio zijn prijs waard?
- Verwijzen de termen ‘organisch’, ‘bio-industrie’, ‘biologische bestrijding’, ‘biologisch afbreekbaar’ naar bio?